La mia istà

Asfalt boient, gent sudà, straca, la camisa
tacà a la pel, moment ëd rabbia, për al calor
an fasolet an man për suese al sudor, an bicer
d'acqua freida, al gelato che a cola,
e ij pé che a fan mal, al travai fait con
poca veuja, al seugn e la veuja dal verd di
bosch e di prà, anche chosta a lé istà.

Le scòle a son veuide, i banc a spetu nen d'aut
che al crij ad le masnà, an slà lavagna a jë
ancora scrit Buone vacanze, fora al sol a
brusa la curt ormai veuida, pì nlà vers i bosc
quat vache a pasturo, a l'umbra ad le piante
rumiand pian pian.

La seira a ven pian pian, al ciel as tens ad
color, che a van dal rosa, a viola povros
a son color che gnun penel a podria mai fè,
la coral di grij, a speta nen d'aut për tachè
a cantè, le steile, pian pian ancamino a rivé
e la neuit, quasi as 'ancaleisa nen ancaminè a
a quatè, pian pian timidament i color dal sol
che as na va, anche chosta a lè istà.

Na finestra doerta, al son ad nà radio, la
gent an sal pogieul, lè masnà an tlà curt,
e n'omo che a turna dal rusc, strac, ma content
ad podei butè ij pè a meui, e mangè n'insalada,
al banchet ad l'anguria, e ij deort di cafè,
l'ultim tram che a pasa, veuid con ij finestrin
doert, anche còsta a lè istà, la mia da omu,
con al cheur da masnà.

Nessun commento:

Posta un commento